Denkfout

Toen ik in 2013 mijn mindfulness training volgde bij IAM, zei de trainster Hannelore steeds ‘Dat mag’.

Deelnemers meldden:
– dat ze tijdens de meditatie snel afgeleid waren. ‘Dat mag’.
– dat ze oordelen opmerkten. ‘Dat mag’.
– dat ze geen zin meer hadden in de oefening. ‘Dat mag’.
– dat de zithouding onaangenaam was. ‘Dat mag’.
– dat het ongemak erger werd wanneer ze er met de aandacht bij waren. ‘Dat mag’.

Ik zag de frustratie bij de deelnemers als reactie op deze dooddoener.

Ik zat erbij en keek ernaar.

Ergens begreep ik wat ze wilde zeggen, maar ook ik botste tegen dingen / gedachten / gewaarwordingen aan die ik niet prettig vond.

Pas jaren later begreep ik ten volle wat ze ermee wilde zeggen. Ik noem het steeds ‘Het is ok’. Ook een dooddoener.

Vechten

De trainster en wij, de deelnemers, zaten op een verschillend spoor: acceptatie van ongemak versus vechten tegen ongemak. De deelnemers voelden zich misschien misbegrepen; ze kwamen hier immers toch om van hun stressklachten af te komen en het lijkt alleen maar toe te nemen tijdens de meditatie!

Een sfeer van vechten herken je aan de volgende gedachten: ‘ik wil dit niet’, ‘wat kan ik doen om het ongemak weg te krijgen’, ‘dat rotgevoel / pijn / piekeren is er verdorie nog altijd’, diepe zucht, grom.

Denkfout

Ondertussen ken ik de onderliggende denkfout. En ik wil die graag met je delen. Het is deze: acceptatie is niet hetzelfde als iets goed of leuk vinden! Acceptatie is niet ‘joepie, fijn dat je er bent’, wel ‘je bent er, ik laat je er zijn. Ik durf zelfs naar jou te kijken met een oordeelloze, observerende blik, de blik van een waarnemer’.

Steeds opnieuw mezelf eraan herinneren

Tijdens een meditatie is deze mindset volledig in mij genesteld. Wanneer ik een mindfulness of compassie oefening doe, switch ik als vanzelf naar de rol van observator die alle gewaarwordingen er laat zijn. Het vele oefenen heeft bij mij voor die klik gezorgd. Uiteraard speelde mee dat ik merkte welke rust er paradoxaal over me heen komt wanneer ik de onrust er laat zijn.

Moeilijker vind ik het nog in real life. Onlangs voelde ik frustratie door mijn echtgenoot. Ik wou dat hij anders deed. Pas wanneer ik letterlijk uit de situatie was, zag ik wat er gaande was: ik was aan het vechten, het moest anders, ik wilde iets niet….

Zo blij werd ik van dat inzicht! Ik hoef niet te vechten! Ik mag het ook gewoon beu laten zijn. Het hoeft niet instant opgelost te worden….

Ik hoop ten volle dat ik de volgende keer zal inzien dat ik in een patroon van vechten zit. Op die manier kan ik sneller schakelen naar observeren en laten zijn.

Herken jij ook die misvatting? Je bent echt niet alleen!

Lieve groet

Sofie