Op het hele spectrum van emoties zijn er enkele die er voor mij uitspringen. Een van de meest prettige emoties die ik ervaar, is ontroering.
Ontroering?
Inderdaad, ontroering. Een niet zo vaak benoemde emotie tijdens gesprekken met anderen, een beetje een ondergewaardeerde emotie misschien. Nochtans is het een zeer gelaagde: het behelst een combinatie van blijheid, dankbaarheid en een vleugje verdriet. Ontroering is altijd echt, ik kan het niet veinzen. Ik kan het zelfs niet op commando oproepen of op voorhand inschatten dat het gaat komen. Het is een emotie die mij overvalt. En wanneer dit gebeurt, voel ik dit zeer lichamelijk: een warme druk in mijn borst alsof de liefde die erin zit wil expanderen, tranen die in mijn ogen opwellen, een glimlach op mijn gezicht. Ik voel zowel dankbaarheid voor het aanschouwen van de situatie zelf als dankbaarheid voor het feit dat ik ontroering voel! En dankbaar dat ik zo dichtbij enkele belangrijke waarden ben op dat moment: menslievendheid, verbondenheid, kwetsbaarheid.
Zelfs in de supermarkt
De voorbije twee dagen is ontroering me vele malen te beurt gevallen. Ik geef je graag enkele situaties. Het gevaar natuurlijk met voor een ander opschrijven wat me ontroert, is dat platte woorden de emotie misschien niet overbrengen. Dat is oké. Nu ik dit zo noteer, besef ik dat ontroering steeds een individueel gebeuren is. Plezier en verdriet kan je samen met anderen ervaren. Bij ontroering is dat veel minder het geval, juist doordat de gevoelige snaren bij ieder ergens anders liggen. Hier gaan we:
- Zonet ging ik naar een supermarkt waar ik deze corona-periode nog niet was geweest. Terwijl ik stond te wachten om naar binnen te gaan, observeerde ik hoe het daar allemaal gebeurde. Ineens overviel ontroering me: de mensen die zich haasten om hun winkelkarretje terug te brengen, de ‘kar-ontsmetter’ die teken doet aan de volgende dat hij mag komen, iedereen die plichtsgetrouw het voorbeeld van de ander volgt om voor het binnengaan de handen te ontsmetten aan het vrij-te-gebruiken pompje. Prachtig toch, die goede wil van iedereen!
- Enkele dagen geleden had ik een kort whatsapp gesprekje met de mama van een nieuwe vriendin van mijn oudste dochter. Ik ken die mama nog niet goed. In dat gesprekje kwam aan bod dat ze was gaan solliciteren, dat ze er een goed gevoel bij had en nog wachtte op antwoord. Gisteren ontving ik een berichtje waarin ze schreef dat de sollicitatie goed gegaan was en dat ze zaterdag mag beginnen. Ik voelde ineens die expansiedruk in mijn borst en tranen: blijheid, en vooral dankbaarheid dat ze mij – een onbekende voor haar – de moeite waard vindt om dat nieuws mee te delen en dat ze op dat moment überhaupt aan mij dacht.
- Via mijn mama kreeg ik een filmpje doorgestuurd van internationale professionele dansers die een dansen-in-mijn-kot filmpje hadden gemaakt. Mooie muziek, elegante bewegingen. Het stukje dat me telkenmale ontroert, is deze waarbij dansers gewoon in hun keuken staan en er ineens een kleuter in beeld komt die door de benen van mama kruipt of die de pliés van mama of papa nadoet. Het leven zoals het is, de verbondenheid, het menselijke in de dansers zien, dat raakt me.
- Gisterenavond keek ik naar een herhaling van het vtwonen programma Een frisse start, waarin een koppel geholpen wordt met verhuizen en twee stylistes enkele kamers in het nieuwe huis creatief afwerken. Elke aflevering voel ik ontroering wanneer ik het ongeloof, de dankbaarheid, de blijheid, de opluchting bij het koppel bespeur bij binnenkomst in hun huis. Het is niet zozeer mijn inlevingsvermogen dat de ontroering in gang zet, het is het observeren van de echtheid van hun reactie.
Toch niet helemaal toevallig
Ook al is ontroering iets dat me te beurt valt en ik niet kan opwekken, toch ervaar ik het vaker wanneer ik met aandacht aanwezig ben. Of speelt persoonlijkheid mee? Ik ben namelijk wel iemand die emoties sterk ervaart.
Maar er is meer, ik vermoed dat mijn menstruele cyclus ook een rol speelt: de oestrogeenstijging voor de eisprong en de progesteronstijging tijdens de fase daarna, de luteale fase, die de vrouw meer tot introspectie brengt.
Menstruele cyclus
De manier hoe ik de ontroering ervaar in die twee fasen, verschilt echter. De ruime week voor de eisprong stijgt geleidelijk het hormoon oestrogeen. Het zorgt er onder andere voor dat je je lekkerder in je vel voelt en meer zin hebt in sociale activiteiten. In die fase is de factor blijheid van het combinatiegevoel ontroering sterker aanwezig. Ik voel blijheid voor wat ik zie gebeuren en blijheid en dankbaarheid dat ik deel uitmaak van een groter geheel.
In de luteale fase echter, de fase na de eisprong wanneer oestrogeen plots is gedaald en progesteron geleidelijk stijgt, worden vrouwen ontvankelijker voor verdriet, eenzaamheid,… voor emoties die ze door het wegvallen van oestrogeen niet meer kunnen ‘verstoppen’. In die fase primeert dankbaarheid die grenst aan verdriet omdat de situatie waarbij ik ontroering voel ergens een innerlijke pijn raakt, zoals me niet belangrijk genoeg voelen, of eenzaamheid, of het gemis aan verbondenheid dat sluimerend aanwezig is.
Over de invloed van de hormonen op onze emotionele en lichamelijke gezondheid valt veel te zeggen. Dit onderwerp boeit me ook heel erg. Je zal zeker nog berichten van mij te lezen krijgen over die wonderlijke wereld van hormonen.
En jij?
Ervaar jij soms dankbaarheid?
Welke lichamelijke gewaarwordingen heb je dan?
Welke waarden worden aangesproken wanneer jij ontroering voelt?
Heb jij een favoriete emotie?
Ben je ook een dansliefhebber en wil je graag het filmpje ontvangen waar ik het daarnet over had? Ik stuur het je met plezier door.