Ik zei altijd dat ik niet kon strijken. Dat was ook zo; ik had het nooit geleerd. Daar zijn verschillende verklaringen voor:
– als kind mocht ik van mijn mama enkel de zakdoeken strijken wanneer ik wilde helpen. Ik gok dat ze geen zin had in het gedoe van een jong kind dat wilde strijken: te traag, niet goed genoeg en dat ze het dus opnieuw zou moeten doen.
– later kwam er een poetsvrouw die de strijk van mijn mama overnam.
– toen ik op mezelf ging wonen, vond ik het niet nodig om mijn kleren te strijken. Die paar kreuken erin stoorden me niet.
– wanneer mijn man sporadisch een hemd of broek wilde gestreken hebben, deed hij het zelf.
– nu hebben we zelf een poetsvrouw die voorstelde voor ons te strijken. Ze strijkt een heleboel kleren, nu ook de mijne.
Ommezwaai
Sinds de corona-maatregelen komt de poetsvrouw niet meer. Ze heeft in diezelfde periode ook beslist om niet meer terug te komen en in plaats daarvan te springen in haar zelfstandige zaak. En nu sta ik ineens te strijken!
Waar komt die plotse ommezwaai vandaan? Ik kon ook terugkeren naar niet-strijken? Die vraag stelde ik me toen ik gisteren weer aan het strijken was.
Innerlijke verandering
In mij was een grote verandering gekomen. Ik had namelijk het voordeel van strijken niet alleen rationeel ingezien (want dat wist ik al lang: het is nogal wiedes dat strijken zorgt voor kleren zonder kreuken), maar vooral ervaren. Het nut ervan kreeg ineens meer waarde want ik voelde – voor het eerst in mijn leven – de prettigheid in mijn gemoed van gestreken kleren. Dus ik ben ermee gestart. Het gaat nog langzaam, er blijven nog wat kreuken in, ik heb nog niet de goede techniek voor de mouwen gevonden. Maar ik oefen en dat is prima zo.
Meditatie
Ik hoor in mijn praktijk soms van mensen ‘Ik kan het niet’ wanneer we bespreken hoe het thuis gaat om de meditaties in te oefenen. Misschien zeg jij dit ook bij oefenen met mediteren (of fietsband oppompen of gras maaien of leren nee zeggen). Kan je het echt niet? Of heb je het voordeel ervan nog niet echt ervaren?
Motivatie
Motivatie is de trigger om nieuwe dingen te willen aanleren en dus te oefenen. Vooral interne motivatie waarbij de drijfveer van binnenuit komt. Deze groeit door theoretisch het nut van iets te kennen (bv. de effecten van meditatie op gezondheid, emotioneel welbevinden, slaap, concentratie, enz.) in combinatie met proeven / ervaren van dat nut. Het nut beschouw ik hier als het resultaat, iets wat ontstaat nadat je het gedrag toont. Wanneer je bovendien de activiteit zelf als prettig ervaart, stijgt de innerlijke motivatie aanzienlijk.
Onderliggende redenen
Wanneer ik iets afschrijf met ‘Ik kan dat niet’ – en dat komt vaak voor – dan schuilt er eigenlijk onder ‘Ik wil het (nog) niet leren’. En daar zijn veel onderliggende redenen voor: het nut ervan nog niet echt ervaren, het is best comfortabel want nu doet iemand anders het voor me, angst,…. Het duurt soms wel even vooraleer ik de moed heb verzameld om in mijn binnenste te graven. Maar eigenlijk word ik gelukkiger wanneer ik die diepere reden erken. Ik voel me eerlijker en bewuster.
Kies je moment
Wanneer ik strijk, maak ik er een me-time moment van. Ik verkondig het aan de kinderen dat ik ga strijken en dat ze me niet met allerlei dingetjes moeten komen afleiden. En terwijl ik bezig ben, merk ik hoe mindful dit eigenlijk is: er is stilte rondom mij, ik ben enkel met die activiteit bezig, ik maak er tijd voor. Ik ben met mijn aandacht bij wat ik aan het doen ben en dat geeft rust. Wanneer ik in zeven haasten tussen allerlei andere taken door nog even snel wat zou strijken, zou mijn innerlijke motivatie serieus zakken. En zoals vaak, vanuit stilte komt creativiteit…. En zo kwam dit blog tot stand.