Toch een Facebook pagina

Wie mij een beetje kent, weet dat ik verlang naar een wereld waarin echtheid de boventoon voert. Een wereld van verbinding en diepgang en persoonlijk contact.

Van afkeer naar nut

Facebook heeft mij nooit aangetrokken. Ik was er dan ook trots op dat ik lang – heel lang – geen persoonlijk profiel had. In 2018 heb ik er dan toch een aangemaakt omdat ik lid wilde worden van een netwerk van vrouwelijke ondernemers en de informatie enkel via Facebook verliep. Ondertussen heb ik dat lidmaatschap afgeschaft want marketing via sociale kanalen werd daar langs alle kanten gepromoot; dat paste niet bij mij. En sindsdien gebruik ik het vooral om foto’s te zien van mijn kinderen in de klas en om ouders van vriendjes te contacteren wiens telefoonnummer ik niet heb. Best handig!

Druk

Langs alle kanten voelde ik een soort druk om voor mijn praktijk een bedrijfspagina te maken en me op die manier te laten zien. Ik kreeg buikpijn en een druk op mijn borst als ik aan het idee dacht. Maar ja, hoe bereik ik anders mensen die niet via de huisarts worden gestuurd?

Gelukkig kwam ik ook in contact met anderen die me bevestigden: gebruik enkel die marketing manieren die echt bij jou passen. Daarbij komt ook de heel belangrijke vraag om de hoek piepen: wat is marketing? Hoe sta ik tegenover marketing? Als ik heel eerlijk ben, was dat niet zo positief: ik associeerde marketing met valse beloftes en oplichterij. Geleidelijk aan maakte ik een shift: marketing betekent dat ik aan het publiek bekend maak waar ik voor sta, zodat mensen die zich tot mijn berichten en therapeutische aanpak aangetrokken voelen, weten dat ze bij mij terecht kunnen voor dat probleem wanneer het zich bij hen voordoet.

Ik zoek een therapeut

Deze week zocht ik een therapeut. Met tussenpozen worstel ik met moeilijk gedrag van een van mijn kinderen. Ik sta heel erg achter een bepaalde methode waarbij niet het kind, maar de ouder in behandeling gaat. In het kort gaat het erover dat ze mij spiegelt. Het volgen van deze opleiding staat al enkele jaren op mijn wensenlijst. Voor nu was ik aan het zoeken naar een therapeut die me hopelijk kan helpen. Er zijn er enkele in de ruime omgeving die dit aanbieden. Ik las op hun website en zocht hun namen op Facebook op. Bij een ervan voelde ik een klik, herkenning.

Mijne frank valt

Ineens kwam het besef als een golf: naast het lezen van hun website, zoek ik therapeuten op Facebook op om te checken of ik voeling met hen heb. Anderen zullen dat ook met mij willen doen! Mijn gedachten waren plots helemaal anders: ‘Facebook is best een handig medium om te tonen wie ik ben. Op die manier kunnen toekomstige cliënten mij leren kennen, kunnen ze aftoetsen welke raakvlakken ze met mij hebben. Facebook is dynamisch in de zin van gemakkelijk en snel informatie delen. Daartegenover staat de statische website waarop informatie niet zo snel verandert.’

Je vindt mij nu ook op Facebook

En dus heb ik nu ook een Facebook pagina voor mijn praktijk. Je vindt het onder de naam Sofie De Lille – Kinesitherapie – Relaxatietherapie. Ik deel er mijn blogberichten en boekenblogs, deel linken van berichten die me raken, en breng je er op de hoogte van activiteiten die ik met mijn praktijk aanbied.

En daar is opnieuw angst

Zo, stap 1 is gezet. De ideeën voor berichten stromen binnen. Ik heb er nu toch zin in. En tegelijk … voel ik de angst weer opzetten. Wat als niemand mijn pagina volgt? Mijn hart klopt snel, mijn adem stokt. Ik voel me kwetsbaar.
Enkele keren adem ik heel bewust, glimlach naar de gedachte en laat het zijn zoals het is. Ik zie wel hoe dit Facebook avontuur vordert. Ik wil het een kans geven. Welkom!