In de paasvakantie waren mijn kinderen 5 dagen naar de grootouders. Ik genoot met volle teugen van het gevoel van vrijheid: een namiddagje shoppen, met vriendinnen een avondje uit, én ik had tijd zat om te werken aan mijn nieuwe project (in latere berichten meer daarover, want roffel roffel, dit nieuwe project is voor jullie). Wanneer je zelf ook al eens enkele dagen kinderloos bent geweest, dan ken je vast dat gevoel van leegte en zinloosheid in een huis zonder kinderen en een plotse vrije agenda, of je kent dat gevoel van euforie doordat je eindelijk alle tijd voor jezelf hebt. Dat tweede gevoel had ik de voorbije paasvakantie.
The flow makes me glow
Al weken schreef ik losse flodders tekst en ideeën voor mijn project, wachtende op een geschikt moment (namelijk, ononderbroken tijd) om het tot één geheel te brengen. Ik voelde de energie in mijn borstkas en mijn buik bewegen en borrelen en stromen. En toen ik er eindelijk voor kon gaan zitten, stuwde de energie alle tekst mooi in elkaar. Ik was in the flow. Ik genoot. Ik voelde me levend, vitaal, energiek. Dusdanig dat mijn echtgenoot me ’s avonds na zijn werk om 20u in een onverlicht huis aan de laptop aantrof, zonder eten en zonder goesting om te stoppen.
‘Ik ben een vreselijke mama’
Deze bubbel duurde tot de zondag, de laatste dag van de paasvakantie. We gingen onze kinderen in het verre Nederland ophalen. De grote vreugde die ik normaal bij zo’n weerzien voel, bleef uit.
De dag nadien begon terug de school en kon ik verder met mijn project. Ook al wist ik dat ik, vanaf 15u30 wanneer de school uit was, er niet meer mee ging verder doen, toch kon ik ook niet terug in mijn vertrouwde mama-rol stappen. Ik ergerde me aan ongehoorzaamheden, ik irriteerde me aan gebrek aan daadkracht bij mijn kinderen, ik frustreerde me over gezaag en geklaag. En het ergste: ik voelde geen liefde. Ik voelde geen warmte, enkel boosheid.
Als gevoelige denker is dit voldoende voedsel om de denkmachine in gang te zwieren: ‘Wat ben ik voor mama? Waar is mijn liefdesgevoel voor hen naartoe?’ Ik voelde me als op een wipwap: wanneer ik voor de zorgende, liefdevolle, empathische, geweldloos communicerende mama-rol zou kiezen, vreesde ik mijn creatorkracht te verliezen. En wanneer ik voor mijn creatorrol zou kiezen, was ik bang een liefdeloze mama te worden. Jullie zien natuurlijk wat ik toen niet zag: het kan toch beide.
Beide? Hoe dan?
De doorbraak in de vereniging van beide rollen, kwam door een inzicht in de dynamiek tussen redder, slachtoffer en creator. Ik was misschien te veel een redder-mama. En een redder-mama is niet hetzelfde als een creator-mama, ook al ligt hun verlangde uitkomst wel bij hetzelfde: gelukkige kinderen. Er is een subtiel doch wezenlijk verschil in de redder-energie en de creator-energie, niet gemakkelijk om bij jezelf op te merken. Als ik heel eerlijk ben, val ik toch ook vaak in de slachtoffer-mama. Ik herken die laatste nu aan uitspraken als ‘Waarom zijn mijn kinderen niet wat meer …?’, of ‘Waarom doen mijn kinderen niet wat ik hen vraag?’, of ‘Andere kinderen lijken gelukkiger dan de mijne. Wat doe ik mis?’ (zielig, zielig) Herken jij jezelf ook in de verschillende (ouder)rollen?
Creatorkracht is breder dan iets maken; het gaat over verantwoordelijkheid nemen, over helder communiceren, over gezonde zorg voor jezelf en anderen. Het is in essentie een energie gericht op gezonde zelfsturing. Creatorkracht gaat overigens niet samen met brute communicatie en egoïsme, iets wat ik die maandag trouwens wel deed. Het gebeurt op een mindfulle en compassievolle manier. Ik ga ermee oefenen: eigen gedrag horend bij slachtoffer of redder opmerken, en mijn kinderen vriendelijk uitnodigen bij zichzelf te voelen en eventueel bij te sturen (en hen niet dwingen of pushen). Ik heb nog een weg te gaan. En dat is oké. Ik zal het telkenmale opmerken en mild zijn voor mezelf.
Liefdesgevoel
Het liefdesgevoel voor mijn kinderen was daags nadien gelukkig al terug. Oef!
En ik ben een ongelooflijke ervaring rijker. Het typische zinnetje ‘Ik ben nu eenmaal zo’ (in dit geval: een helpende, zorgende, … moederkloek) klopt dus ook niet. Ook in die rol is verschuiving mogelijk. Hoe heerlijk bevrijdend is dat!?